Ben je empatisch? Hooggevoelig? Zuig je alle energie om je heen op als een spons?
Is je verdedigingsmechanisme om het iedereen zoveel mogelijk naar de zin te maken of ben je juist bot en bitter geworden als het resultaat van het niet meer kunnen verwerken van alle prikkels?
We weten dat we eigenlijk niet in deze maatschappij passen. We zijn 'fragiel', te gevoelig en de economie zit daar niet op te wachten. Die wilt het liefste dat je geen emoties toont zodat je veel en vaak kan werken en jezelf nuttig maakt.
Wat daar gaat het eigenlijk om. De economie. Nederland is nou eenmaal een land vol gewonde masculine energie. Nederland is daardoor een bedrijf geworden en gevoelige werknemers zijn minder nuttig voor het verdienen van geld. En geld is immers macht en macht is alles voor de wounded masculine.
Gelukkig is er momenteel een enorme shift te bemerken in de gedachten en gevoelsgang van mensen. De Woundend feminine is haar wond collectief en in sneltreinvaart aan het helen daardoor realiseren we ons steeds vaker dat we geen robots zijn. Dat we die schijn steeds minder lang en minder vaak kunnen ophouden. Dat onze gevoelens en onze menselijkheid ertoe doen en dat het nodig is om dat te erkennen om gelukkig te kunnen zijn.
De karrentrekkers in deze beweging zijn de hooggevoelige empathische mensen. En dan in het bijzonder de deurmatten en de people pleasers.
Waarom?
Omdat er twee soorten ongelukkige mensen zijn:
De ene soort projecteert al het ongemak en onzekerheid op anderen. Zij zijn in hun ogen ongelukkig omdat iemand anders daar de schuld van heeft.
De tweede soort betrekt al het ongemak en onzekerheid op zichzelf. Alles is hun eigen schuld.
De een zal niet zo snel aan zichzelf werken. De schuld ligt nu eenmaal bij de ander. Ze zijn slachtoffer van de omstandigheden en zij hoeven zelf dus niets te veranderen.
De ander daarentegen, zal het als een doel zien om zichzelf te verbeteren. In de eerste instantie vaak omdat zij zich niet goed genoeg vind en het verlangen om een betere versie van zichzelf te worden, maar op die ontdekkingsreis al snel op het pad van de persoonlijke ontwikkeling terecht komt. Een confronterend maar een vergevingsgezind pad. Een pad naar zelfliefde en radicale zelfacceptatie.
En begrijp me niet verkeerd hoor: de ene persoon die alles op andere projecteert en daardoor bitter en boos word, kan in de kern echt net zo gevoelig en empathisch zijn. Het projecteren is net zo goed een overlevingsmechanisme geworden als het 'people pleasen' bij de ander. Op een andere manier tot uiting gekomen vanwege andere ervaringen en andere overtuigingen, normen en waarden.
Wat kies jij? Kies je ervoor om slachtoffer te zijn van jouw empathische superkrachten en ze te vervloeken? Of kies je ervoor om ze te omarmen, dankbaar in te zetten, als een krijger?
Een krijger? Die zichzelf op elke mogelijke manier staande probeert te houden in een wereld die haar op elke mogelijke manier tegen probeert te werken?
De krijger die voelt dat het pad naar zelfliefde wellicht toch niet zo simpel is als dat het leek, maar er toch voor kiest om het te bewandelen en te overwinnen?
"Een empathische krijgster houdt zichzelf op elke mogelijke manier staande in een wereld die haar op elke mogelijke manier tegen probeert te werken"
Empath warriors zijn werkelijk grootse inspirators. Zij trekken de kar naar meer menselijkheid in de wereld. Ze helpen bij de ontdekking van zelfacceptatie en liefde in de wereld. De menselijkheid van de mensen. De opmars van de divine feminine energy.
Misschien ben je er nog niet helemaal van bewust maar jouw reis inspireert werkelijk iedereen om je heen en daar hoef je eigenlijk niet eens iets voor te doen. Alleen jouw bestaan en jouw reis naar je eigen kern maakt de wereld al een stuk mooier en trekt de vibratie van moeder aarde weer een stukje verder in balans. Je bent echt veel, veel sterker dan je denkt.
Reactie plaatsen
Reacties