Ik was gisteren even op bezoek bij mijn ouders, en mijn moeder vroeg me: "Lot, ik heb soms zo'n druk hoofd. Heb jij misschien tips voor mij?". Ik vind het heel lief dat ze mij om hulp vraagt. Ik voel me dan erkent en gezien in mijn werk en expertise. We hebben lekker een tijdje gekletst over wat er dan speelt, ik gaf tips en uiteindelijk kwamen we er samen aan uit dat zij, en vele gevoelige mensen met haar, toch de enorme zwaarte voelt die momenteel in de wereld speelt.
Er speelt bij veel mensen momenteel een ongeloof en een gevoel van machteloosheid over het kwaad wat mensen elkaar aandoen, de economie, crisis, pandemie, oorlog... Dat gevoel van machteloosheid word gevoed door een enorm verlangen om de wereld te verbeteren, en je daarnaast zo nietig voelen dat alles wat je zou willen doen per direct tevergeefs lijkt en daardoor je gevoel van machteloosheid, nutteloosheid en zwaarmoedigheid alleen maar groeit... Een neerwaartse spiraal.
Misschien voel je jezelf nietig omdat je geen grootschalige inzamelactie opzet, terwijl je je ook schuldig voelt omdat alleen maar geld doneren te weinig lijkt. Misschien voel je je stiekem verantwoordelijk voor alle ellende, en voel je jezelf nutteloos omdat je niet meeloopt in de protestmarsen, of omdat je van een heerlijke verse warme kop thee geniet terwijl ondertussen verderop in de wereld mensen elkaar overhoop knallen, gezinnen gescheiden worden, vaders, moeders en kinderen gedood worden en de dieren uithongeren...
Maar weetje wat... Ja, we hebben protestleiders nodig, maar ook volgers. Ja we hebben dakenschreeuwers en beltrekkers nodig, maar we hebben ook fluisteraars nodig. We hebben mensen nodig die daadkrachtig en logistiek nadenken, maar ook mensen die compassie, zachtheid, empathie en geduld beoefenen. Wat de ene persoon doet, hoeft niet ook jouw actie te zijn.
Ik zie de aarde, de wereld en de mensheid als 1 bewustzijn. Heel langzaam zijn 'we' onszelf aan het ontwikkelen.
Als jij je best doet om te groeien als persoon, dan maak je ook weleens fouten, verkeerde keuzes en doe je verkeerde dingen totdat je jezelf realiseert dat het zo niet werkt, je eventjes bijstelt, en dan iets anders gaat proberen.
Zo zie ik het ook met de aarde. Ze groeit, en wij als mensheid helpen haar met haar ontwikkeling. Ook op individueel niveau. JUIST op individueel niveau.
Want als je jezelf heelt, heel je een stukje van de wereld.
En die frequentieverhoging is nodig.
Natuurlijk kan je ook impact maken als je niet zelf helemaal geheeld bent en al je eigen schaduwen en demonen hebt aangekeken (volgens mij kan dat ook nooit 100% zo zijn), maar wat ik eigenlijk wil zeggen is: je hoeft geen dakenschreeuwer, grote inzamelaar of protestleider te zijn om impact te maken. De grootste impact die jij uiteindelijk zal maken is het werken aan jezelf. Het leren leven vanuit vertrouwen en liefde in plaats van uit angst. Niet alleen verhoog je je daar je persoonlijke geluk mee, maar het zal als een rimpel effect op het water uitvloeien naar je omgeving. Mensen kunnen van jou leren en doordat jij uiteindelijk goed weet waar jouw grenzen liggen en wanneer/ hoe jij op je sterkste bent, kan je daar ook weer veel meer mensen helpen.
Wees lief voor jezelf. Je hoeft de lasten van de wereld niet te dragen. Liever niet zelfs, anders voel je je al snel zo overweldigt dat je blokkeert en er uiteindelijk niks meer uit je handen komt en dan ontstaat er plaats voor verbittering, woede, verdriet en frustratie vanuit die machteloosheid.
Wees lief voor jezelf. Neem jouw leven in je eigen handen en laat je mentale gezondheid alsjeblieft niet afhangen van de staat van de wereld want de wereld heeft wanhopig meer compassie, liefde, hoop empathie en gevoeligheid nodig.
Dus lieverd, de enige last die je hoeft te dragen is die van jezelf, en dat is echt, echt groots genoeg voor moeder aarde.
Blijf in vertrouwen. Liefs, Lotte
Reactie plaatsen
Reacties