Het lijkt wel alsof een laag zelfbeeld en gevoel van minderwaardigheid op de loer ligt bij veel mensen om me heen. Het lijkt stiekem onderhuids ingebakken te zijn in onze natuur.
Ik zeg 'onze' natuur omdat ik hier zelf ook mee heb geworsteld.
Een paar weken terug was ik een weekendje weg met een paar vriendinnen. We hadden het fijn, het was heel gezellig. Toen ik weer thuis was merkte ik dat er iets aan me knaagde. Het voelde toch alsof ik het hele weekend niet helemaal mezelf had kunnen zijn. 'Wat gek', dacht ik, aangezien deze meiden heel supportive, lief en oordeelloos zijn, en we enorm hebben kunnen lachen. Waar lag het dan aan?
Uiteindelijk viel het kwartje. Ik heb me het hele weekend gevoeld alsof ik minder waard was dan zij. Ik heb me het hele weekend gevoeld alsof ik een minder persoon ben, en zij hoe dan ook ver boven mij uit torenen. Ik schrok van dit besefmoment. Het was erg confronterend en ik ben na gaan denken waar dit nog meer doorsijpelt in mijn leven. En welja, snel genoeg bleek dat dit gevoel van minderwaardigheid als een rode draad door mijn leven liep: van allerbeste vrienden en vriendinnen tot familie en zelfs wildvreemden op straat. Auw.
Nu heeft dit verhaal natuurlijk een staartje en komt dit niet zomaar uit de lucht vallen. Ik ben altijd een people pleaser geweest, op sommige momenten zelfs een regelrechte deurmat tot bijna slaafs aan toe. Dit heeft me een paar keer in minder dan wenselijke situaties gebracht dus er moest iets aan gedaan worden. Mijn therapeuten dachten altijd dat het lag aan dat ik schijnbaar dolgraag door iedereen leuk gevonden wil worden, maar de therapieen sloegen nooit aan. Ik dacht zelf ook dat het daar aan lag (waar anders aan?) en speelde het spel dus wel heel goed mee. Maar toch klopte de puzzel niet helemaal en dit weekend ben ik er eindelijk achter gekomen waarom niet.
Het maakt mij namelijk helemaal niks uit dat niet iedereen me leuk vind. Het is logisch, empowering zelfs, om te weten dat ik nu eenmaal niet voor iedereen ben. Wat we over het hoofd zagen was dus: "nee, niet iedereen vind je leuk, maar iedereen is wel beter dan jij". Ik ben minderwaardig dus ik moet dienstbaar zijn.
Alsof je altijd vanalles aan iedereen verschuldigd bent. Gek eigenlijk he?
Nu, als je dit zo leest, is er een kans dat je jezelf hierin herkent. Ik merk hetzelfde namelijk in veel mensen om me heen. Ik denk dat dit hardnekkige overblijfselen zijn van eeuwen lange onderdrukking. Een gevoel van minderwaardigheid doorgegeven van generatie op generatie, bloed naar bloed. Van de vrouwenvervolgingen tot slavenhandel. Complete bevolkingsgroepen die wereldwijd werden ingeprent dat zij niks waard waren. Een giftige, etterende wond die littekens achterlaat.
Want hoe vaak mijn moeder en vader mij ook vertelden dat ik alles kan worden wat ik wil, dat ik zelfverzekerd mag zijn, volgde ik hun voorbeeld in plaats van dat ik naar hun woorden luisterde. Keer op keer zag ik hun zichzelf wegcijferen terwijl ze vertelden dat je dat nooit hoeft te doen. En kinderen kopieren.
Zij snapten het concept al wel, maar hebben nog niet de kans gehad om het te belichamen. Ik neem mezelf voor om deze voorouderlijke wond te helen. Want als wij ons daar bewust van worden kunnen we dit veranderen. Voor onszelf en de generaties die na ons mogen komen. Als jij jezelf geneest, maak je de wereld een stukje mooier!
Herken jij jezelf in dit verhaal? Laat een reactie achter! Liefs, Lotte
Reactie plaatsen
Reacties